Gefeliciteerd allerliefste meter! Ik hou ontzettend veel van je! Mogen al je wensen nog uitkomen.
Got to Go
zondag 2 september 2012
Happy birthday to you!
De herexamens zijn nog steeds bezig maar vandaag was het toch een beetje feest. Mijn meter is vandaag maar liefst 88 jaar geworden en ik hoop dat ze er nog vele jaren bij mag doen!
Gefeliciteerd allerliefste meter! Ik hou ontzettend veel van je! Mogen al je wensen nog uitkomen.
Gefeliciteerd allerliefste meter! Ik hou ontzettend veel van je! Mogen al je wensen nog uitkomen.
dinsdag 28 augustus 2012
Die maandag avond
Maandag avond, een uur of tien. De eerste avond van weer een
hele week alleen op kot. Omdat de verwarming nog steeds kapot was op haar kot
besloot ze om nog een lekker warm bad te nemen voor ze in bed kroop dus nam ze
haar badgerief en ging naar de badkamer. Ze liet het bad langzaam vollopen met
heet water en voelde hoe haar spieren zich ontspannen. Haar blik dwaalde weer af naar de afvoerbuis
van de boiler waar dat immense gat inzat. Weer vroeg ze zich af of het
eigenlijk geen kwaad zou kunnen maar haar vader had al gezegd dat ze zich geen
zorgen hoefde te maken dus sloot ze haar ogen en genoot.
Na een halfuurtje te hebben geweekt voelde ze zich toch wel
heel moe worden. Wat had mama ook alweer gezegd over CO-vergiftiging? Moe
worden, duizelig, reukloos,… maar ze was al moe voor ze in bad ging dus
misschien is het wel normaal. Ze besloot om zich rap te wassen en in bed te
kruipen, nu zou ze wel goed kunnen slapen. Dus ze kwam in beweging om zich te
wassen maar hoe meer ze beweeg hoe slechter ze zich ging voelen. ‘Dit is echt niet normaal’ dacht ze en ze
sprong net iets te rap uit bad. ‘Lucht!
Ik moet frisse lucht hebben!’ Ze raakte nog net tot aan het raam om het
open te klikken en dan… alles zwart.
Hoe lang ze daar al
wist ze niet maar ze wist dat ze er buiten moest. Lucht kreeg ze amper en haar
ledenmaten voelde aan alsof ze verlamd waren. ‘Rustig worden, niet panikeren, let op je ademhaling. Gebruik je armen, zet je eerst op
de rand van het bad, ja, nu het een been, nu het andere, hou je vast, had ik
maar een gsm dan kon ik mama bellen’ Alles om haar heen was wazig, voor een
ogenblik besefte ze zelf niet meer waar ze was. Langzaam ging ze naar de deur. ‘Ja de deur, die moet ik gebruiken, maar
hoe?’ Haar hersenen waren zo omzeep dat ze zelf niet meer wist hoe ze de deur
moest open doen. Paniek sloeg toe en ze viel weer. ‘neen niet blijven liggen, terug recht komaan, je weet hoe het moet,
gewoon de klink vast nemen en naar beneden halen, neen niet wenen, we raken
hier weg’ Ze klauterde terug recht en nam nog een poging om de deur te
openen. ‘GELUKT! Nu naar je kamer, daar
ligt je gsm en dan moet je bellen’ . Halverwege de gang besefte ze plots
dat ze haar gsm toch mee naar de badkamer had genomen dus strompelde ze terug
en nam hem.
Eenmaal op haar kamer smeet ze haar raam open, legde zich op
bed en belde haar moeder. Omdat ze zo aan het beven was lukt zelf dat haar
eerst niet. Eindelijk, ze hoorde de telefoon rinkelen aan de andere kant maar
wat moest ze zeggen tegen haar moeder. Toen ze haar moeders stem hoorde was ze
zo opgelucht dat ze terug begon te hyperventileren. Ze hoorde hoe de paniek in
haar moeders stem toenam dus schoot ze zelf ook terug in paniek. Haar moeder
vroeg heel de tijd wat er was maar ze kon haast geen woord uitbrengen. ‘Moeten we naar je toekomen?’ vroeg haar
moeder. ‘Ja’ antwoorde ze na enige
tijd. ‘Zeg me wat er is!’ riep moeder
in de telefoon. ‘Bad’ was het enige
dat ze kon uitbrengen. ‘Ik snap het zus,
blijf liggen waar je ligt. Wij bellen den 100 en we komen direct af.’ ‘Ok’ en toen werd het stil aan de
telefoon. Daar lag ze dan op bed. Met haar laatste krachten trok ze nog een broek
en een trui aan en wachtte.
Hoe lang? Geen idee maar plots hoorde ze sirenes aan het
begin van het straat. Politie, mug, brandweer, ambulance. Langzaam kwam ze recht
en strompelde van de trap. Toen ze de deur opende en de ambulancier zag liet ze
zich vallen in zen armen. Zij had genoeg gestreden, het was nu aan hem om haar
te helpen. Ze legde haar in de ambulance, zette haar direct een zuurstofmasker
op en vroegen haar allerlei vragen. Ze drongen niet tot haar door maar ze sloeg
er toch in om antwoord te geven.
Daar lag ze dan, ze
wou haar ogen dicht doen maar mocht niet van de ambulancier, ze moest wakker
blijven maar ze wou niet. Ze rilde en ze beefde, hij dacht dat het van de kou
was en legde een deken over haar. Ze hoorde vertrouwde stemmen op de
achtergrond maar kon niet zeggen wie het was. Ook geen vertrouwde stemmen,
waarschijnlijk van de brandweer. ‘Jaja,
zeker CO, in de badkamer, alle metingen kloppen, voer ze maar weg’ hoorde
ze hem nog zeggen. De ambulance vertrok, sirenes, rode lichten, plots witte
lichten, was ze nu al in het ziekenhuis? Ze koppelde haar aan een draagbare
zuurstoftank en rolde haar naar binnen. Direct stond een aantal verpleegers
rond haar, direct begonnen ze bloeddruk te meten en bloed te nemen. Voor even
was ze haar fobie voor spuiten vergeten en liet ze met plezier alles doen. Als
ze maar beter werd.
Plots weer vertrouwde stemmen, PAPA! MAMA! Ze voelde terug
tranen opkomen. Tranen van opluchting. Ze had haar vader nog nooit zo gezien.
De anders zo ijzige man stond er zelf bijna in tranen toen hij zijn dochter
daar zo zag liggen. Als een echte pitbull ging hij in de deuropening staan en
sprak elke dokter aan die hij kon vonden. Haar moeder nam haar hand, probeerde
haar te kalmeren door zacht tegen haar te praten. De zuurstof die ze kreeg deed
zeer in haar long. Haar armen en beneden hadden nog steeds geen gevoel maar
haar geest klaarde min of meer op. Ze maakte zich zorgen om alles waar ze zich
eigenlijk geen zorgen over hoefde te maken. ‘Ik moet morgen naar de les, broer
niet bellen anders is hij ongerust, niet naar de oma’s bellen want dan raken ze
in paniek, niet weggaan mama, zeg mama ligt mijn haar wel goed?.’ En daar was
voor de eerste keer die avond een lach op haar moeders gezicht.
Tijd was zeer onduidelijk die avond maar op een gegeven
moment kwam er een dokter binnen die zei dat
ze naar een ander ziekenhuis moest waar ze haar beter konden helpen. Ze
reden haar terug naar een ambulance maar deze keer mocht haar moeder mee en
vader ging met de auto achter komen. De rit was lang, of leek ze lang? Eenmaal
daar staken ze haar in iets dat leek op een grote duikboot. Er kwam een
vriendelijk verpleegster die haar ging uitleggen wat er ging gebeuren. Veel
snapte ze er niet van. Alleen dat het iets te maken had met druk, dat haar oren
pijn gingen doen en dat ze in een masker moest gaan ademen. Na een halfuur,
wanneer ze op de juiste druk waren, ging de verpleegster weg en moest zij het
masker opzetten. In het begin was het zeer lastig. Het was als ademen met een
kussen voor je mond maar nadat ze gaan letten op haar ademhaling ging het wel
beter. Er waren kleine raampjes in de kamer waardoor ze af en toe het gezicht
van haar ouders zag. Het ging lang duren had de verpleegster gezegd maar er
lagen boekjes dus probeerde ze eerst wat te lezen. Toen haar nek zeer begon te
doen besloot ze om even haar ogen dicht te doen maar van zodra ze in slaap
begon te raken, en niet meer op haar ademhaling letten kreeg ze het terug
lastig met het masker. Dus besloot ze maar om wakker te blijven. Er stond een
klok in de kamer, ze volgde de wijzers tot ze op hun juiste plek stonden en de
deur weer open ging.
Het was alsof er in die drukkamer een wonder was gebeurt. Ze
voelde haar armen en haar benen terug, kon terug helder denken, er kon zelfs
terug een glimlach af. Ze brachten haar naar een kamer waar ze nog de nacht
moest blijven voor observatie. Haar ouders besloten om terug naar huis te gaan
en ook nog een paar uurtjes te gaan slapen en beloofde haar om haar de volgende
morgen te komen halen. De nacht ging voorbij in stukken. Soms sliep ze een
uurtje en dan lag ze weer een uurtje wakker. Ze had verschrikkelijke hoofdpijn
en haar longen deden zeer maar ze durfde niet bellen voor een verpleger.
Toen de ochtend er was, kwam er een verpleger, een knappe
verpleger welliswaar, die haar waarde nog eens controleerde en besliste dat ze
naar mocht maar wel nog veel moest rusten.
Terwijl ze op haar ouders aan het wachten was lag ze te
denken aan wat er gebeurt was. Hoeveel geluk ze wel niet heeft gehad. Hiervoor
had ze altijd gedacht dat ze het niet erg zou vinden moest ze sterven maar toen
ze daar lag had haar overlevingsinstinct het toch overgenomen. Iets of iemand
had haar een tweede kans gegeven in het leven en die moest ze benutten. Sinds
die nacht geloofd ze nog steeds niet in God maar sinds die nacht geloofd ze ook
niet meer in puur toeval.
maandag 27 augustus 2012
Voor een dag van morgen
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens,
ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man
alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
Hans Andreus
Uit: Al ben ik een reiziger
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens,
ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man
alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
Hans Andreus
Uit: Al ben ik een reiziger
donderdag 23 augustus 2012
Drive By
Vandaag, op mijn 5de facebookloze dag heb ik eindelijk weer eens wat menselijk contact gehad en ik moet zeggen, het deed deugd! Het was misschien maar een klein bezoek(ert)je maar ik heb er toch enorm van genoten. Dankjewel A.!
Straks gaan we nog wat meer onder de mensen komen door de winkelstraat eens af te gaan maar nu ga ik eerst even men ogen dicht doen want het was weer vroeg dag vandaag. Slaapwel bloggers
Straks gaan we nog wat meer onder de mensen komen door de winkelstraat eens af te gaan maar nu ga ik eerst even men ogen dicht doen want het was weer vroeg dag vandaag. Slaapwel bloggers
dinsdag 21 augustus 2012
Take It All
Ik
zou jullie graag vertellen waarom die liedje zo hard blijft hangen momenteel
maar ik weet niet goed hoe. Het heeft alles te maken met vriendschap. Of toch
iets waarvan ik dacht dat het vriendschap was. Blijkbaar was het
slechts een illusie. Ik ben iets
kwijt, een droom, ik ben iemand kwijt, een belangrijk persoon, maar vooral ik
ben een deel van mezelf kwijt en ik weet niet hoe en waar ik het moet
terugvinden.
Didn't I give it all?
Tried
my best
Gave
you everything I had
Everything
and no less
Didn't I do it right?
Did I
let you down?
Maybe
you got too used to
Having
me around
Still how can you walk away
From
all my tears?
It's
gonna be an empty road
Without
me right here
But go on and take it
Take it
all with you
Don't
look back
At this
crumbling fool
Just take it all
With my
love
Take it
all
With my
love
Maybe I should leave
To help
you see
Nothing
is better than this
And
this is everything we need
So is it over?
Is this
really it?
You're
giving up so easily
I
thought you loved me more than this
But go on, go on and take it
Take it
all with you
Don't
look back
At this
crumbling fool
Just take it all
With my
love
Take it
allWith my love
I will change if I must
Slow it
down and bring it home,
I will adjust
Oh, if
only, if only you knew
Everything
I do is for you
But go on, go on and take it
Take it
all with you
Don't
look back
At this crumbling fool
A New Start
Een leven zonder facebook. Gaat de volgende generatie dat nog kennen? Of gaan ze dan al iets nieuw hypermodern hebben gevonden waarmee ze de jeugdjaren van onze kinderen kunnen verpesten? Want geef toe, ga jij later terugdenken aan al die leuke dingen die er gebeurt zijn op facebook? Of ga je terugdenken aan al die zotte dagen en nachten dat je er samen met je vrienden op uit bent getrokken?
Natuurlijk had ikzelf tot voor kort ook een facebook account. Tot voor kort zeg ik want ik ben nu aan men derde facebookloze dag bezig. Het was me de laatste tijd opgevallen hoe facebook mijn leven begon te leiden en niet ikzelf. Het zorgt voor zoveel ruzie, ergernissen en afleiding dus heb ik besloten dat het tijd is om een pauze in te lassen en als het wat meevalt misschien wel voor altijd.
Vooral nu de herexamens net begonnen zijn is het goed dat ik even niet de afleiding heb om elke 5 minuten eens te gaan kijken of er iemand als iets gezegd had. Ik kan men tijd wel beter besteden nu. Toch mis ik het om met mensen te kunnen praten. Vooral de momenten wanneer je het wat moeilijk hebt. En die zijn er immens veel tijdens een examenperiode. En ik ben van nature niet iemand die graag belt dus voor mij was facebook een ideale manier om te communiceren.
Het is daarom, om mijn opgekropte gevoelens kwijt te kunnen, dat ik met deze blog begonnen ben en ik heb er nog geen spijt van. Altans, voorlopig nog niet.
Natuurlijk had ikzelf tot voor kort ook een facebook account. Tot voor kort zeg ik want ik ben nu aan men derde facebookloze dag bezig. Het was me de laatste tijd opgevallen hoe facebook mijn leven begon te leiden en niet ikzelf. Het zorgt voor zoveel ruzie, ergernissen en afleiding dus heb ik besloten dat het tijd is om een pauze in te lassen en als het wat meevalt misschien wel voor altijd.
Vooral nu de herexamens net begonnen zijn is het goed dat ik even niet de afleiding heb om elke 5 minuten eens te gaan kijken of er iemand als iets gezegd had. Ik kan men tijd wel beter besteden nu. Toch mis ik het om met mensen te kunnen praten. Vooral de momenten wanneer je het wat moeilijk hebt. En die zijn er immens veel tijdens een examenperiode. En ik ben van nature niet iemand die graag belt dus voor mij was facebook een ideale manier om te communiceren.
Het is daarom, om mijn opgekropte gevoelens kwijt te kunnen, dat ik met deze blog begonnen ben en ik heb er nog geen spijt van. Altans, voorlopig nog niet.
Abonneren op:
Posts (Atom)